راستی راستی یاد اون روزا به خیر
اون روزایی كه كسی به فكر خط و خط بازی، باند و گروه و صنف و دسته نبود
اون روزایی كه فقط توی بازار عمل عشق به خدا بود و بس
اون روزایی كه كسی به فكر درجه و پست و میز و مقام نبود
یادش به خیر
رفتارها همه بوی خوش اخلاص می داد و ذره ای ریا رو نمی تونستی پیدا كنی
ارزشهای اونوقتا با ارزشهای حالا تفاوت داشت
همه بچه ها به فكر این بودن كه در كارهای خوب و خدمتگزاری بهتر از همدیگه سبقت بگیرن
سابقون مقرب تر بودن و كسی كه تقواش بیشتر بود عزیزتر و گرامی تر بود
بچه های مومن، مخلص، خدوم، عاشق، كسانی كه فقط و فقط با یاد خدا و برای اون
به این مدرسه اومده بودن
مدرسه ی عشق رو میگم « بسیج »
همون كه خیلی از شاگرداش از همون جا یك شبه ره صدساله رفتند و گواهینامه شونو
با خونشون امضا كردن
آره ، راستی راستی یادش به خیر
..... اما ما حالا كجاییم؟ میشه اون ارزشها رو دوباره احیا كرد؟ چه جوری ؟ می شه دوباره اونجوری
خداباور شد و فكر ما و منی ها رو دوباره به كناری ریخت؟
می شه حصارهای تنگ ایجاد شده در ذهنامون رو با عطر روح افزای یاد خدا برداشت؟
خدایا كمكمون كن دوباره تنها رضای تو برامون مطرح باشه
خدایا كمكمون كن دوباره همه خودمونو از همدیگه بدونیم
... و دیوارها و فاصله های كذایی رو از بین خودمون برداریم
چی میشه اینجوری بشه؟!
یعنی دلبستگیهای دنیای امروز با اون روزا چه فرقی می كنه؟!
خدایا كمكمون كن با یاد تو و برای تو و در راه تو توی این دنیا باشیم
... و اگه یه روز غیر از این می خواست باشه، جونمونو از ما بگیر!
... خلاصه ما رو بسیجی بمیرون! بسیجی واقعی !

محمد امامی